Ooit, héél lang geleden, ver hier vandaan, leefde er een wijs volk, dat héél gezond en héél sterk bleef. De mensen wisten er dingen; dingen die magisch waren. Ze waren magisch verbonden met alles om hen heen, wat hen allen kracht en levensenergie gaf. Als je hier mee in aanraking kwam, wist je voor altijd, dat er geen andere weg meer nodig was. Deze verbondenheid kwam zeker niet als je dat op je eigen houtje, op een bepaalde manier en voor een bepaalde tijd wilde bereiken, en dat wisten de mensen.
Dat is de enige wijsheid, die er van dit wijze leven is overgebleven. Als we hier meer over willen weten, omdat we ons zo graag verbonden willen voelen, zullen we daarover verder moeten mijmeren. Wat kunnen we dán ervaren, als we het niet zelf bedenken? ‘Be-denken’ zegt veel meer daarover, dan we denken. Het ontzegt namelijk het stromen van de gedachtes, die alle kanten op mogen gaan…
…En als ze alle kanten op mogen gaan…, en als we ze ook weer laten gaan…, waar brengen onze gedachtes ons dan?
Dan kunnen we ons laten meevoeren op de stroom van die gedachtes. Als een rivier, van vele gedachtes bij elkaar, dan versterken die elkaar, nietwaar?
Hoe zou het dan zijn, als de krachtige stroom je meeneemt naar diepere lagen van het bestaan. Waar alles helder en rustig kan worden.
Gedachtes zijn blijkbaar helemaal geen vervelende stoorzenders, als je ze herkent en laat zijn, wat ze zijn…Gedachtes…die jouw unieke zijn bundelt met het unieke zijn van de ander.
Als versterkende kracht, waaronder vandaan de levensenergie als katalysator mag dienen.
Ester Rutten