- Dit onderwerp bevat 4 reacties, 5 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 5 jaren, 4 maanden geleden door
.
-
Berichten
-
-
Hallo allemaal,
Hoe gaat het met jullie? En met alle ontwikkelingen t.a.v. intuitief leiderschap?
Ik had nog niet gereageerd op jouw vorige bericht, Manon. Goed dat er een besluit genomen is, dat je nu weet waar je aan toe bent en dat je kunt gaan toewerken en bouwen naar een nieuwe stap. Ik hoop dat je daar de ruimte voor voelt en krijgt. En het wandelen met de honden helpt daar vast bij. We horen er volgende week vast meer over, fijn!Ik merk dat ik nogal worstel op het moment. Mijn hoofd zit vaak vol, en ik probeer geregeld naar die vele gedachten te kijken (meditatieoefening en/of Byron Katie) en ze wat meer te laten voor wat ze zijn, los te laten. Het helpt me meestal wel, zeker als ik thuis ben, maar op het werk vergeet ik de verschillende oefeningen of opdrachten toe te passen. Ik werk nu 5-6 uur per dag en in die tijd ben ik gefocust, en vergeet ik domweg de aannames van anderen (of die van mezelf ☺ ) uit te dagen (oefening bij les 7). Laat staan dat ik dan probeer om de creatieve intuïtie aan te boren of daar de ruimte voor te nemen. Op het werk ga ik altijd maar door, zit ik in een bepaald stramien, ga voorbij aan rust- of stiltemomenten. Ik denk er gewoon niet aan, pas weer als ik al lang en breed thuis ben.
Mijn energie is de laatste weken weer wat toegenomen (echt super superfijn!), maar ik ben nog niet de oude en de energievoorraad is beperkt. Er zijn dagen dat ik teveel naar een negatieve energiebalans doorschiet, dan word ik emotioneel. Dan ontbreekt het me aan energie om de emoties aan te kijken (meditatieoefening) en loop ik er in vast. Enige optie is met een kop thee op de bank te kruipen. Dan komen er twijfels. Ben ik wel goed bezig? Loop ik te hard van stapel? Of moet ik mezelf juist een schop onder de kont geven? Kom ik nog wel op mijn oude energieniveau terug? Kan ik dan mijn werk wel blijven doen? Ben ik niet te vroeg met de module gestart? Heb ik daar voldoende ruimte voor? Bovendien kan ik (lastige) issues van het werk maar moeilijk loslaten. Jaja, je kunt er heel druk mee zijn, ahum. Gelukkig kan ik het thuis goed van me af praten, dat helpt vaak ook om er niet in te blijven hangen (en in te zien dat het misschien ook wel – deels – bij deze reintegratiefase hoort).
Het goede is dat de zaken waar het in het leven echt om gaat, om gezondheid van naasten en mezelf, om goede relaties met alle dierbare mensen om me heen: daarbij lukt het inmiddels veel beter in het moment te zijn. Ondanks alle zorgen of verdriet niet teveel vooruit kijken, maar koesteren wat er nu is, zoveel mogelijk proberen samen te zijn en mooie momenten te maken. De toekomst is niet te overzien of te controleren. En dus kunnen we er nu alleen maar proberen het beste van te maken.
En juist daarom frustreert het ook dat ik werkzaken soms nog te groot maak, ze buitenproportioneel belangrijk laat zijn. Me daarin verlies. Dat wíl ik helemaal niet meer. Dat is een oud patroon waar ik inschiet, wat ik achteraf goed kan zien maar ter plekke onvoldoende los kan laten. Waardoor ik energie verspil. Energie die ik duizend maal liever en beter voor andere zaken in kan en wil zetten. En dan ben ik weer terug bij af. A never ending circle. Die vooral wordt doorbroken door te gaan wandelen, te mediteren, of (steeds weer wat meer te) sporten. Door niet teveel te plannen, en buiten werktijd rustmomenten te nemen. Dan gaat het goed. Het is dus echt niet alleen maar gepieker en/of een negatieve energiebalans, ik heb ook zeker goede dagen! Maar ik weet gewoon niet hoe ik die rust mee kan nemen naar mijn werk. Hoe ik de rust voldoende in mezelf veranker, of ruimte creëer voor intuitief leiderschap (inclusief de oefeningen en opdrachten), zodat ik me overdag niet op laat slurpen of weg laat waaien door de waan van de dag of irrelevante “problemen”.
Ik heb erg getwijfeld of ik mijn struggles wel met jullie moest delen. Het voelt wankel. Zo persoonlijk ook. En het voelt al helemaal niet “perfect”. En juist om die reden deel ik het wél. Want perfectionisme helpt me nu niet. Dit nu even is wat het is, wie ik ben, niet meer en niet minder. Gooi ik mijn overtuiging over dat het allemaal goed (lees: perfect) moet nu maar even overboord. En dan maar even zien wat er gebeurt ☺.
Ik ben natuurlijk ook erg benieuwd hoe het jullie vergaat! Wat goed gaat of waar jullie eventueel tegenaan lopen. We spreken elkaar in ieder geval volgende week.
Tot dan, ik kijk er naar uit.
Lieve groet,
Maud -
Lieve Maud,
Wat fijn dat je jouw worsteling deelt met ons. Dat is de kracht van kwetsbaarheid. je verlangen is zo helder en zo sterk en daarom je frustratie des te groter en heel invoelbaar. En dat verlangen komt voort uit het ervaren hebben hoe het anders kan en dus niet meer in het oude willen stappen. Hoe krachtig is het dat je al zoveel rendement haalt uit de leergang voor je persoonlijke leven. Dan gaat het nu vooral over de brug slaan naar je werk. Met veel mildheid en humor en met het jezelf toestaan regelmatig te mogen vallen. Vetrouw erop dat de komende tweedaagse je belangrijke inzichten en handvatten gaat geven voor deze weg! -
Hi Maud,
wat mooi dat je dit met ons deelt, volgens mij perfect 🙂
hoe zorg je voor een juiste balans, bezig zijn met je uitdagingen op het werk en rondom je reintegratie. Herkennen is denk ik het begin en zal je ongetwijfeld verder brengen in je zoektocht, neem je tijd, wil niet te snel.Tot volgende week.
Lieve groet,
Manon -
Hoi allemaal,
Tja, hoe herkenbaar is het verhaal van Maud. Die balans, dat perfectionisme en de gedrevenheid in het werk. Past allemaal in inderdaad de worsteling tussen hoe het ooit was en wat het nu verder gaat zijn. Tot inmiddels alweer acht jaar geleden ging mijn perfectionisme op veel vlakken heel ver, ik werd onrustig als ik het gevoel had steekjes te laten vallen en deed er dan nog een schepje bovenop. Misschien had ik wel de illusie dat alles maakbaar was en dat ik regie over het leven had.Alles op orde met leuk werk en een prachtig gezin. Bam, ineens had Mariëtte kanker. Binnen twee weken wist ik meer van de ziekte dan menig verpleegkundige. Perfectionisme was geen issue meer en we hadden nog maar één probleem in huis. Drie jaar leven tussen hoop en vrees met uiteindelijk de start van het eeuwigdurende loslaten van mijn vrouw. Een periode waarin ik ontzettend veel levenservaring heb opgedaan. Maar achteraf gezien ook best een traumatische periode waarbij ik vooral mijn werk op hoofdlijnen ben gaan inrichten omdat de prioriteit bij mijn gezin lag. Mijn werkgever gaf me de ruimte, ‘pak het aan op een manier waarbij jij je comfortabel voelt anders raken we je helemaal kwijt’. Gek genoeg heeft die ‘gedwongen’ verandering van aanpak ervoor gezorgd dat ik sindsdien veel vrijer en ruimer mijn positie invul met een grootser resultaat voor mijn werkgever. Deze leergang maakt daar onderdeel van uit!
Sinds kort verval ik af en toe weer in mijn oude perfectionisme en raak ik werkgerealeerde problemen niet altijd gelijk kwijt. Toch ervaar ik dat als prettig omdat de mens kennelijk in staat is tot geestelijk herstel naar oude patronen. Nu kom ik dus ook op het punt van de worsteling waar Maud in zit. Wil ik echt weer terug naar ‘vroeger’, nee ik wil nu leven bij dit momenten ervan genieten. Zoals we als groep bij elkaar zijn hebben we allemaal, weliswaar verschillend van oorzaak, een moment in het leven bereikt waarop we gedwongen zijn tot verandering. Ons innerlijk kompas is daarom een handig instrument waarop we volledig moeten vertrouwen, dat hebben we pas nog geleerd. Zowel Maud als ook Manon weten goed welke kant ze op willen, dat kompas is alleen geen glazen bol. De richting is er en de details komen vanuit je intuitie. Die worsteling moet je omarmen want dat betekent dat je je eigen grenzen kent en op zoek bent naar wat het beste past. Geen automatische piloot waarmee je tachtig bent voordat je het door hebt! Geniet van alles dat er wel is en wat wel mogelijk is. Groetjes en tot volgende week.
-
Maud,
Wat goed en fijn dat je dit met ons deelt en wat een mooie persoonlijke reactie ook van Leen.
Leg je zelf niet te veel druk op Maud. Hoe vervelend ook, helen duurt nu eenmaal langer dan verwonden en dat is niet alleen lichamelijk.
Dat is lastig te accepteren weet ik ook uit eigen ervaring, hoewel die natuurlijk niet exact te vergelijken is. Het is wellicht een cliché, maar accepteer wat er nu is. Ook al ervaar je het nu niet zo. Geef het tijd en het zal steeds betEr gaan.Tot woensdag,
Perry
-
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.