- Dit onderwerp bevat 2 reacties, 2 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 5 jaren, 6 maanden geleden door
.
-
Berichten
-
-
Dag allemaal,
Hoe gaat het met jullie? Volgens mij heeft iedereen nu de Kerndag in de Natuur gedaan? Ik ben wel benieuwd hoe het jullie vergaan is ;-)? Ik heb een heerlijke, boeiende en (een licht) confronterende dag gehad. Het was alles ineen, en ik kijk er met een goed gevoel op terug. De Kennemerduinen waren perfect, mooie kleine wandelpaadjes en voldoende gelegenheid om ook een rustig plekje achter een duin op te zoeken. En het weer was een cadeau!!
Wat heeft het me gebracht? Misschien niet heel veel nieuwe inzichten, maar wel een heel scherp / veel scherper zicht op wat er in mij gebeurt en wat mij weghoudt van mijn intuitie. Heb er nu ook een scherp beeld bij. Ik zie het als een diafragma van het fototoestel. Er valt weinig licht op de lens bij een klein diafragma. De diafragmalemellen – bestaande uit de perfectionist, de pleaser, de criticus, angst en behoefte aan erkenning, faalangst – houden het licht tegen, ze houden mij weg van het licht. Het vernauwt mijn zicht, en ontstaat een tunnel, waardoor ik (onbewust) feitelijk meer bezig ben met mezelf dan met de wereld en het geheel om me heen. Het mooie was, dat ik er ook tijdens de oefeningen tegenaan liep. Op een gegeven moment had ik het gevoel dat ik een beetje in cirkeltjes bleef ronddraaien bij een van de oefeningen. Ik legde er meteen een label op. Of misschien beter: de criticus en perfectionist in mij plakten er meteen een label op, met oordelen als: “ja, maar dit wist ik toch al? Doe ik de oefening eigenlijk wel goed? Denk ik wel voldoende out of the box? Wat levert dit me nu op? Kan ik niet beter stoppen?” Etc etc. Als gevolg daarvan begon ik tijdens die oefening, het was een beetje halverwege de dag, in mineurstemming te komen. Totdat ik me realiseerde: maar dit is dus precies wat er gebeurt! Dit is dus precies wat me altijd en overal tegenhoudt van het licht, van de intuitie! Ik betrapte mezelf ter plekke op mijn eigen “diafragmavernauwing”, om maar even bij die metafoor te blijven, door teveel naar de criticus en de perfectionist te luisteren. Dat was even confronterend, maar toen ik dat letterlijk zag gebeuren, moest ik lachen. En kon ik zien én accepteren: wat er ook uit de oefeningen komt, het is goed genoeg.
En dat is voor mij dus ook wat er mag bewegen. Het diafragma in mijn hoofd en hart mag steeds meer open. Ik voel nu nog duidelijker wanneer deze open of dicht staat. Gisteren had ik een te volle dag, lag er ook teveel druk op werkzaamheden die ik moest doen en voelde ik meteen hoezeer het mijn blik vernauwt, hoeveel grijzer het wordt en hoe het me van mijn intuitie weghoudt. Terwijl ik maandag een superdag had, gevoelsmatig “danste” ik door de dag. Dat versterkt ook nog weer de noodzaak en wens om mijn grenzen nog beter te bewaken. Daarin goed voor mezelf te zorgen. Omdat ik dan het “diafragma” beter open kan houden, energie houd om te zien als het kleiner wordt en daar vervolgens ook naar te kunnen handelen. Alleen als ik me bewust ben van een vernauwende blik, kan ik er iets aan doen. Om het zoveel leuker en lichter te houden!
Voor een buitenstaander misschien zo logisch, voor mij een grote winst.
Ik voel me dus dankbaar voor deze ervaring!!
En ik ben benieuwd naar jullie ervaringen. Maar misschien komen die ook op 30 mei ook nog aan bod.
Tot snel,
Lieve groet,
Maud -
Ahum, nu zie ik net het bericht van Sanne over 30 mei, waarin we nog zullen terugblikken op de Kerndag in de natuur. Haha, toch iets te voorbarig geweest! Nou ja, zijn jullie alvast op de hoogte van een stukje van mijn verhaal ;-). In ieder geval succes met de voorbereidingen voor onze laatste bijeenkomst en tot snel!
-
Mooi verhaal Mau en hoezo voorbarig. Kennelijk had je de behoefte dit te schrijven. Dan dus gewoon doen. Ik twijfelde om alvast iets op het forum te zetten, maar ik doe het nu toch. Sta je ook niet alleen Maud.
Voor mij ook weer een bijzondere dag. Ik was de dag daar voor in Zwolle geweest en was blijven overnachten. Ik had mij al voorgenomen waar ik de volgende dag zou gaan wandelen, namelijk op een bekende plek, maar in de auto voelde dat niet goed.
Het werd dus een onbekend klompenpad in Heerde. Bij elkaar zo’n 20km door een afwisselend landschap. Weide, slootjes, beken en sprengen, bos, heide, moeras en vennetjes. Lang genoeg om niet in rondjes te hoeven lopen, maar ook fijn om focus te houden op resultaat bleek achteraf. Past ook wel bij mij afwisseling en een doel met voldoende ruimte van de weg daar naar toe.
Het leek wel of ze de bankjes en de lunchplek voor mij op de route hadden gepland, want telkens als ik een enveloppe moest openen, was er een bankje of de lunchplek bij opdracht 5.
Het landschap sloot ook aan bij de opdrachten. De ene keer een weids landschap en de andere keer een dichtere bebossing. Onderweg gesprekken gehad met mensen, waaronder een vrouw van 94 die mooie levensverhalen had en mij de plek liet zien waar de as van haar pas overleden man was uitgestrooid.
Ook nieuwsgierige mensen als ik met een opdracht bezig was. Het was leuk om dat dan e delen. Verbazingwekkend hoe openheid daarin ook bij andere tot openheid leidde, die mij weer hielp bij de opdrachten. Delen is belangrijk. Misschien daarom ook wel de behoefte om iets van mijn ervaring op het forum te zetten. De opdracht van de levensloop was bij een bankje aan een kerkhof. Het overlijden van mijn vader was een belangrijk punt in mijn leven en had een prominente plek op de levenslijn.
Kortom, toeval bestaat niet. Laat het dan vooral ook maar toe en doe er iets mee.
Als ik wandel dan zit ik ruim in mijn comfortzone, de hele dag dus in een flow en alleen maar genoten.
Oefening 1 heeft bijgedragen aan het nog bewuster wandelen (houding) en aandacht voor het geheel en details. Zag ik later ook terug op de foto’s die ik onderweg heb gemaakt. Die houd ik er dus in.In eerste instantie had ik mij twee vragen gedteld.
1. Wil ik die leidinggevende rol? Ja
2. Angst voor de dood, met name de manier waarop? Minder vanwege een mooie ervaring tijdens de dodenherdenking op 4 mei op het ereveld in Loenen. Je kunt beter blij zijn met dat je leeft.Kernthema voor mij werd uiteindelijk zelfbewustzijn, met de nadruk op zelf. Het zit er allemaal, de kennis over mijn sterke en mijn zwakke punten (die er meer mogen zijn). Dat een keertje fout lopen en de weg vragen niet erg is. Dat ik positief ben, makkelijk contact maak open en zonder oordeel. Dat ik meer aandacht heb voor de ander dan voor mij zelf en dus ook op een vriendelijke wijze afscheid nam tijdens een goed gesprek om op schema te blijven. Bewuster van het innerlijke stemmetje, bewuster van normen en waarden en patronen die daar onderliggen (pleaser). Dit Zelfbewustzijn geeft mij ook vertrouwen waar door ik zichtbaarder wordt.
Bewuster in het vertrouwen op de sterke punten en met rekenschap van zwakkere competenties, normen en waarden en patronen.Dat ik de rust in mijn zelf kan vinden als het in mijn hoofd slaat helpt enorm evenals het toetsen of het het wel klopt en mij niet voor niets druk maak. Een mens leidt immers het meest van het leiden dat hij vreest (uitspraak van de 94 jarige in een beschouwing over leven en dood).
Dus vraag maar even bij twijfel of je nog op de goede weg zit, of kijk maar even op de kaart.
Zo zie je dat ook tijdens een wandeling en eigenlijk bij alles Je doet alle elementen vanuit intuïtief leiderschap weer terugkomen. Dus ook maar even het steentje uit je schoenen halen. Echt dat loopt beter.
Groetjes en tot de 31ste
Perry.
-
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.