Hoi allemaal,
Tja, hoe herkenbaar is het verhaal van Maud. Die balans, dat perfectionisme en de gedrevenheid in het werk. Past allemaal in inderdaad de worsteling tussen hoe het ooit was en wat het nu verder gaat zijn. Tot inmiddels alweer acht jaar geleden ging mijn perfectionisme op veel vlakken heel ver, ik werd onrustig als ik het gevoel had steekjes te laten vallen en deed er dan nog een schepje bovenop. Misschien had ik wel de illusie dat alles maakbaar was en dat ik regie over het leven had.
Alles op orde met leuk werk en een prachtig gezin. Bam, ineens had Mariëtte kanker. Binnen twee weken wist ik meer van de ziekte dan menig verpleegkundige. Perfectionisme was geen issue meer en we hadden nog maar één probleem in huis. Drie jaar leven tussen hoop en vrees met uiteindelijk de start van het eeuwigdurende loslaten van mijn vrouw. Een periode waarin ik ontzettend veel levenservaring heb opgedaan. Maar achteraf gezien ook best een traumatische periode waarbij ik vooral mijn werk op hoofdlijnen ben gaan inrichten omdat de prioriteit bij mijn gezin lag. Mijn werkgever gaf me de ruimte, ‘pak het aan op een manier waarbij jij je comfortabel voelt anders raken we je helemaal kwijt’. Gek genoeg heeft die ‘gedwongen’ verandering van aanpak ervoor gezorgd dat ik sindsdien veel vrijer en ruimer mijn positie invul met een grootser resultaat voor mijn werkgever. Deze leergang maakt daar onderdeel van uit!
Sinds kort verval ik af en toe weer in mijn oude perfectionisme en raak ik werkgerealeerde problemen niet altijd gelijk kwijt. Toch ervaar ik dat als prettig omdat de mens kennelijk in staat is tot geestelijk herstel naar oude patronen. Nu kom ik dus ook op het punt van de worsteling waar Maud in zit. Wil ik echt weer terug naar ‘vroeger’, nee ik wil nu leven bij dit momenten ervan genieten. Zoals we als groep bij elkaar zijn hebben we allemaal, weliswaar verschillend van oorzaak, een moment in het leven bereikt waarop we gedwongen zijn tot verandering. Ons innerlijk kompas is daarom een handig instrument waarop we volledig moeten vertrouwen, dat hebben we pas nog geleerd. Zowel Maud als ook Manon weten goed welke kant ze op willen, dat kompas is alleen geen glazen bol. De richting is er en de details komen vanuit je intuitie. Die worsteling moet je omarmen want dat betekent dat je je eigen grenzen kent en op zoek bent naar wat het beste past. Geen automatische piloot waarmee je tachtig bent voordat je het door hebt! Geniet van alles dat er wel is en wat wel mogelijk is. Groetjes en tot volgende week.